بسی رنج بردم در این سال سی عجم زنده کردم بدین پارسی

چو بگذشت سال ازبرم شست و پنج / فزون کردم اندیشهٔ درد و رنج

به تاریخ شاهان نیاز آمدم / به پیش اختر دیرساز آمدم

بزرگان و با دانش آزادگان / نبشتند یکسر همه رایگان

نشسته نظاره من از دورشان / تو گفتی بدم پیش مزدورشان

جز احسنت از ایشان نبد بهره‌ام / بکفت اندر احسنتشان زهره‌ام

سربدره‌های کهن بسته شد / وزان بند روشن دلم خسته شد

ازین نامور نامداران شهر / علی دیلمی بود کوراست بهر

که همواره کارش بخوبی روان / به نزد بزرگان روشن روان

حسین قتیب است از آزادگان / که ازمن نخواهد سخن رایگان

ازویم خور و پوشش و سیم و زر / وزو یافتم جنبش و پای و پر

نیم آگه از اصل و فرع خراج / همی‌غلتم اندر میان دواج

جهاندار اگر نیستی تنگ دست / مرا بر سرگاه بودی نشست

چو سال اندر آمد به هفتاد ویک / همی زیر بیت اندر آرم فلک

همی گاه محمود آباد باد / سرش سبز باد و دلش شاد باد

چنانش ستایم که اندر جهان / سخن باشد از آشکار ونهان

مرا از بزرگان ستایش بود / ستایش ورا در فزایش بود

که جاوید باد آن خردمند مرد / همیشه به کام دلش کارکرد

همش رای و هم دانش وهم نسب / چراغ عجم آفتاب عرب

سرآمد کنون قصهٔ یزدگرد / به ماه سفندار مد روز ارد

ز هجرت شده پنج هشتادبار / به نام جهانداور کردگار

چواین نامور نامه آمد ببن / ز من روی کشور شود پرسخن

از آن پس نمیرم که من زنده‌ام / که تخم سخن من پراگنده‌ام

هر آنکس که دارد هش و رای و دین / پس از مرگ بر من کند آفرین

انجمن مهندسی آب استان فارس